Op 31 december kijken media traditiegetrouw terug op het jaar dat achter ons ligt. Zo ook De Telegraaf in een uitgebreid interview met Sven Kramer. Geheel buiten zijn schuld raakte de Fries betrokken bij het schaatsmoment van 2010: de foute wissel op de 10 kilometer tijdens de Winterspelen van Vancouver. Een drama dat Kramer kennelijk nog steeds niet te boven is. Naar de buitenwereld wordt er wijselijk geschermd met een ‘blessure’ maar het zit waarschijnlijk vooral tussen de oren. (Foto: TVM)
En zo gek is dat helemaal niet. Sven Kramer is ook maar een mens! Als je vier jaar lang alles hebt gedaan – maar vooral gelaten – om minimaal twee keer goud te winnen in Vancouver. En je loopt dan door zo’n enorme blunder van je coach een Olympische titel mis .. Ik kan me voorstellen dat je wereld dan compleet instort. Pak dan de draad maar weer eens op. Zeker als je nog zo jong bent als Kramer en zo’n enorme teleurstelling krijgt te verwerken. Terwijl je naar de buitenwereld moet blijven lachen. Dat breekt je een keer op.
Ik vind het slim dat Sven er de tijd voor neemt. Gooi het maar op een bovenbeenblessure. Of op ‘nog niet fit zijn’ en ‘een trainingsachterstand’. Maakt allemaal niet uit, jongen. Als je een klein drama (geef toe, dat was het toch wel..) moet verwerken dan kan dat z’n weerslag hebben op je lichamelijke gesteldheid. Je zult heus niet lekker in je vel zitten, dat geloof ik meteen. Maar neem er alsjeblieft de tijd voor om ‘het’ een plek te geven zodat je er fysiek en mentaal weer helemaal voor kunt gaan.
Gelukkig lees ik in De Telegraaf vrijdag dat Kramer er zelf precies zo over denkt.
“Ik denk er veel aan, constant eigenlijk. En natuurlijk maak je je dan ook wel eens zorgen en schieten er allerlei scenario’s door je hoofd. Of ik überhaupt nog wel mijn oude niveau zal halen bijvoorbeeld, dat is dan zo’n gedachteflits. Maar ik heb er wel vertrouwen in. Ik ben niet moedeloos. Het is zoals het is. Ik ga ervan uit dat ik straks in april weer fit aan de zomertraining kan beginnen. En als het nog wat langer zou duren, is er nog geen man overboord.”
Sven is niet moedeloos. Hij zit niet in de put. Maar hij zit wel midden in een verwerkingsproces. Geef hem daar de tijd voor, alsjeblieft. Zodat hij volgend seizoen, of misschien pas het seizoen daarna, weer voor Nederland kan schitteren. De allerbeste wensen Sven. Zet ‘m op!
Klik hier om het hele interview in de Telegraaf te lezen.
Lees ook:Ted-Jan Bloemen Olympisch kampioen 10 kilometer
Lees ook:Loting 5000 meter heren PyeongChang 2018
Lees ook:Op weg naar PyeongChang: het lot van Sven
Lees ook:Ireen Wüst vlaggendrager slotceremonie PyeongChang
Lees ook:Loting 1000 meter dames PyeongChang 2018
Met dit stukje praat je Sven wel een depresssie in zeg.
Met dat zijn ´hele wereld is ingestort´ en dat hij ´een enorme teleurstelling moest verwerken´ Een beetje relativeren is hier wel op zijn plaats. Wat hem op de Spelen overkwam was balen en heel erg vervelend voor hem,maar het is absoluut géén drama! Een drama zou het zijn als hij,zijn familie of zijn vriendin een ernstige ziekte zou krijgen of zou verongelukken. Zoals de vader van wielrenner Gesink overkwam. Die jongen heeft écht reden om te rouwen, maar hij reed een maand later alweer wedstrijden.
Terwijl Sven bijna een jaar later nog steeds zit te sippen om die verloren medaille. Wanneer gaat hij eens beseffen dat hij dan wel geen medaille won,maar ook geen persoon die hem lief is verloor. Bovendien is hij jong en kan hij nog makkelijk 2 Spelen mee.
Nog kansen genoeg dus om zijn medaille-oogst uit te breiden.
Voor nu doet Sven er goed aan om een goede (sport)psycholoog te zoeken die hem leert relativeren en wat écht belangrijk is in het leven. Zijn blessure is niet fysiek maar mentaal en zolang hij blijft mokken om die medaille en zich er niet overheen kan zetten zal hij niet schaatsen ook.
Dat is precies wat ik zeg.. het is mentaal. Niet fysiek!
Ok dan bedoelen we hetzelfde!